Vind je het na al die jaren ook zo belangrijk om te weten waar een van jouw dierbaren is verstrooid?
Laatst kwam ik met twee dames in gesprek waarvan de een zei; ik heb een rare vraag. Hiermee durf ik zelf niet te bellen naar het crematorium. Ik schaam me er zelfs voor. Het verbaasde mij dat ze haar vraag raar vond! Voor de mensen die mij niet goed kennen; voor mij is echt niets raar!
Deze dame verloor haar beide ouders in de jaren ‘90. De asverstrooiing vond plaats bij het Crematorium in Usselo waar geen nabestaande bij aanwezig was. Af en toe, wanneer ze met haar kinderen over de verschillende strooivelden loopt, krijgt ze de vraag waar opa en oma ‘verstrooid’ zijn. Door één telefoontje naar het crematorium is haar jarenlange ‘onwetendheid’ beantwoord en kunnen ze de plek bezoeken waar de asverstrooiing heeft plaatsgevonden. Iets wat voor een nabestaande een fijn gevoel kan geven. Ze vertelde dat ze hier nooit bij stilgestaan heeft en zeker niet in de week van het overlijden.
Een ander voorbeeld….
Een nabestaande vertelde me hoe intens verdrietig zij is geweest, n.a.v. de asverstrooiing van haar moeder. Haar zus was de opdrachtgever van het crematieproces. Een belangrijk document waarvoor getekend moet worden. Na het overlijden ontvangt de opdrachtgever een brief van het crematorium, waarin gevraagd wordt wat de nabestaanden willen met de as van de overledene. Daarvoor zijn verschillende mogelijkheden. Deze dame kwam er te laat achter dat haar zus had getekend voor verstrooien zonder aanwezigheid van nabestaanden.
De dochter, die dus niet de opdrachtgever was, had dit nooit gewild, maar had hier nooit bij stilgestaan.
Het was helaas nooit ter sprake gekomen tussen de zussen onderling.
