Op de tribune van F.C.Twente kwam ik aan de praat met een dame, die net als ik, haar vader verloor op 29 augustus 2019. Toen ze sprak over de verschillende momenten na het overlijden van haar vader, voelde ik het verdriet, maar met name de onmacht van haar.
Het moment dat er van alles geregeld moest worden pakten de familie de uitvaartpolissen erbij en belde het nummer dat op de polis stond. De medewerker aan de telefoon gaf aan dat ze met een bepaalde uitvaartonderneming samenwerken en zo kwamen ze in contact met een uitvaartleider van het door hun geadviseerde uitvaartbedrijf.
Niet wetende dat ze ZELF een keuze konden maken voor een uitvaartleider.
Doordat ze midden in hun verdriet zaten, accepteerden ze handelingen/afspraken waar ze zich als nabestaanden, achteraf niet prettig bij voelden.
Het uitvaartcentrum waar vader is opgebaard en de condoleance werd gehouden was achteraf niet hun keuze, maar ze dachten dat ze daar geen keuze in hadden en vroegen ook niet verder.
Haar vader moest vervoerd worden naar het uitvaartcentrum. Hij was thuis overleden in de woonkamer. Ze moesten hem in een laken uit bed tillen, door de keuken heen en in de serre stond de brancard waar ze haar vader op moesten leggen. Deze brancard kon de draai vanuit de keuken naar de woonkamer niet maken. Terwijl haar vader al vaker in het ziekenhuis was opgenomen en door ambulancebroeders op een brancard het huis uit was gereden.
Doordat ze totaal overrompeld waren door het overlijden, hierdoor niet goed konden nadenken, hebben ze beslissingen genomen waar ze achteraf spijt van hadden.
Met dit verhaal wil ik duidelijk maken hoe belangrijk het is om je te laten informeren. Het liefst voor het overlijden. Praat met elkaar over wensen en mogelijkheden. Vraag alles wat je wilt. Geen vraag is raar, het gaat tenslotte om jouw dierbare.
