Mijn klasgenoot vertelt over haar moeder die begin 2019 overleed.
Een mooi bijzondere laatste rit voor mij en mijn moeder….
De dag dat mijn lieve moeder in haar huis door ambulance broeders naar beneden werd gehaald en zij ‘om aan te sterken’ naar het verzorgingshuis werd gebracht, staat in mijn geheugen gegrift. Voordat ze haar huis verliet, wierp zij nog één blik in haar vertrouwde huiskamer waar zij bijna 55 jaar met mijn vader heeft gewoond en zei met een lach op haar gezicht: ‘nog even kijken hoor, misschien zie ik het wel nooit meer terug’
Ik stond als enige in de huiskamer en kreeg een brok in mijn keel. Diep van binnen wist ik dat ze wel eens gelijk zou kunnen krijgen.
Haar gezondheid ging achteruit en de alzheimer sloeg genadeloos toe. Iedere dag zei ze tegen haar bezoek: Neem me mee naar huis! Het was voor haar niet te begrijpen dat ze niet naar huis kon en dat we haar thuis niet meer konden verzorgen. Ze was radeloos en zei: ‘Dan slaap ik wel in een schuurtje ofzo, maar ik wil naar huis’
Op 1 januari 2019 kreeg ze een delier en was ze zo in de war en lichamelijk slecht dat ze in slaap werd gehouden. Op 4 januari hebben wij haar losgelaten. Nadat haar overlijden was vastgesteld hebben wij de uitvaartbegeleidster gebeld en haar meteen verteld dat mijn moeder in een mand wilde en niet in een kist. De uitvaartbegeleidster was er binnen een uur met de mand die mijn moeder veel vriendelijker vond dan een kist.
Op de parkeerplaats hebben we gelijk even gekeken of de (lege) mand in onze auto (Renault Espace) paste, want het stond voor ons vast dat we mijn moeder meteen mee zouden nemen en dat zij niet alleen in haar kamer in het verzorgingshuis zou blijven.
De laatste verzorging van mijn moeder werd gedaan en haar wens om in haar trouwjurk opgebaard te liggen, hebben we vervuld. De jurk paste weliswaar niet meer maar met een knipje hier en daar droeg zij deze weer na bijna 55 jaar. In plaats van een deksel hebben we haar afgedekt met een deken van haar bed.
‘s Avonds om 22.30 uur reed ik in mijn eigen auto, samen met mijn moeder in haar mand, gevolgd door de auto’s van mijn vader, familie en de uitvaartbegeleidster richting mijn ouderlijk huis. De rit duurde 15 minuten, het was donker en rustig op straat. Het was voor mij heel fijn om mijn moeder zelf naar huis toe te rijden.
Thuis aangekomen hebben we haar midden in haar vertrouwde woonkamer gezet. Het moment dat de deken van haar af ging was zo bijzonder. Ze lag daar vredig met een mooie lach op haar gezicht….ze was weer thuis!
De dagen die volgde waren verdrietig maar ook mooi. Het feit dat ze thuis was bij mijn vader voelde zo fijn.
De dag van de uitvaart hebben we haar in onze auto gezet. De rit richting de kerk ging langs haar geliefde winkelcentrum.
Ze was toegedekt met een mooi sprei van onze zoon. Deze paste bij mijn moeder.
Anders dan gemiddeld met allemaal vervulde wensen voor mijn lieve moeder. Ze was nog even samen met mij tijdens die mooie laatste rit…